ไม่เคยรู้สึกเสียใจและเสียดายแม้สักวันของอดีต
และไม่เคยต้องการแม้เหลียวหลังกลับไปมองสิ่งที่ผ่านมา
เพราะทุกย่างก้าวเหล่านั้นล้วนหมดหัวจิตหัวใจ
ไม่สามารถเป็นมากกว่านี้หรือน้อยกว่านั้นได้อีก

แค่ปรากฏอยู่และหายไปเมื่อถึงเวลาอันควร

The Innocence Mission - Tomorrow on the Runway

Old days, don't come to find me,
the sun is just about to climb up over there.
'While my heart is sinking I do not want my voice
to go out into the air'.
Did you leave the darkness without me?
You're always miles ahead.
And you're standing in tomorrow on the runway.

Oh be the music in my head,
the air around my bed, oh be my rest.
Replace the small disgraces of
the times and places that I never really left.
Did you leave the darkness without me?
You're always miles ahead.
And you're standing in tomorrow on the runway.

Oh I want to fly, fly forward into the light,
be alive, to come alive,
on the leaf-bright Friday drive,
sudden horses at the red light,
turn around, see clearer ways to go now.

ใจหนอ ใจเรา ใจหนอ ใจเขา
ใจเรา ใจเขา ยากแท้ หยั่งถึง

เส้นสมมติปรากฏแตกต่างกันบนเงื่อนไขของสถานการณ์ที่ต่างกัน
ความรู้สึกอาจผกผันไปตามสิ่งเหล่านั้น เป็นสิ่ง "สมมติ" ของแต่ละช่วงเวลา

Little Mermaid

ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ แม้ว่าวันหนึ่งฉันจะกลายเป็นฟองอากาศ
และสูญสลายหายไปจากโลกนี้

ลิตเติ้ลเมอเมด

Secret garden

มันไม่สำคัญว่าจะไปที่ไหน มันไม่สำคัญว่าทางไหนที่เราจะเดินไป
ตราบใดที่คุณยังมีที่ไป คุณจะไปถึงที่นั่นโดยปราศจากข้อสงสัย
และนั่นหมายถึงว่า.....ถ้าคุณเดินทางไกลพอ

อลิซในแดนมหัศจรรย์
(Secret Garden,2011)

ความโศกเศร้าเป็นสิ่งชั่วคราว

- วงศ์ทนง ชัยณรงค์สิงห์ -
(ทวิตเตอร์ 19 มค 2554)

ยาวนานกระทั่งหลงลืมว่าเริ่มต้นจากจุดไหน
รวดเร็วเสียจนกระทั่งไม่รู้ว่าควรรับมืออย่างไร

"ความรู้สึก และ ความจริง"

Lose love balance for a balanced life

"To lose balance sometimes for love is part of living a balance life"

Eat,PrayLove

When in doubt

When in doubt, remain silent.

Fear is a psychological process

Fear is not only a response of the adrenal glands but also a psychological process. To understand fear, not intellectually but actually to be free of it, one requires very keen observation, one has to look at it very closely. When the mind - which has been trained in a culture that accepts fear as part of life with all its violence - understands fear then perhaps we can be completely free not only consciously but also unconsciously. To go into this question of fear one has to be aware, that is one has to watch one's own fear, not the fear that one is told about or the fear of the unknown, but the actual fear that one has.

Talks in Saanen, 1968
JKrishnamurti

เวลาที่รู้สึกเหนื่อยล้า มันรู้สึกไปหมดทั้งร่างกาย จิตใจ และหัวสมอง
อยากหลับตาแล้วลืมตาอีกครั้งเราได้อยู่ในที่ที่เราอยากอยู่
และลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่อยากจดจำ

รู้ตัวว่ากำลังฝืนอย่างมากเพื่อให้ทุกอย่างจบเรียบร้อย
แต่ก็รู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆว่าข้างในมันเริ่มแย่ลงทุกวัน

I pray

May peace and patience stay within me as always,I pray -_-

Intel Visual Life - The Sartorialist

He's my most favorite traveller,photographer as well as blogger :-)

Illustrated by Jimmy Liao

I love you in the morning and in the afternoon.
I love you in the evening and underneath the moon.

ฉันรักเธอ ยามเช้า ยามบ่ายคล้อย
ฉันรักเธอ ยามพลบค่ำ ใต้แสงจันทร์

เหลียงเจียฮุ่ย เขียน
"The Duet"

Instruction for freedom

I found this quote from Eat,Pray,Love-a book I've tried for months to finish it. One of instruction for freedom. "When the past has passed from you at last,let go. Then climb down and begin the rest of your life. With great joy"

That was wonderful way of thought.

In time of Daffodils

In time of daffodils
Edward Estlin Cummings

In time of daffodils
(who know the goal of living is to grow)
forgetting why,remember how

In time of lilacs who proclaim
the aim of waking is to dream,
remember so(forgetting seem)

In time of roses(who amaze
our now and here with paradise)
forgetting if,remember yes

In time of all sweet things beyond
whatever mind may comprehend,
remember seek(forgetting find)

And in a mystery to be
(when time from time shall set us free)
forgetting me,remember me

การไม่ยอมปล่อยอะไรให้หลุดทิ้งไปจากชีวิต อาจเป็นเพราะเรากลัวว่าท้ายที่สุด
เมื่อไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยว จะรู้สึกเคว้งคว้างหรือความหมาย/คุณค่าบางอย่างของตัวเองจะหายไปด้วย

ความกลัวและความลังเลสงสัย ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย
กระทั่งเลือกที่จะอยู่กับสภาพความคุ้นชินเดิม ที่ยังประคับประคองให้ตัวเองยังรู้สึกปลอดภัย

จะยังคงเกาะยึดมันไว้ไปอีกนานแค่ไหน?