ความรู้สึกส่วนตัวขณะนี้คือเหนื่อยหน่ายกับสถานการณ์ทางการเมือง กระแสการวิพากษ์วิจารณ์ การลอบทำร้าย การแบ่งขั้ว การโยนความผิด การโป้ปด ฯลฯ อนาคตที่ยังไม่มีใครสนอีกว่าเศรษฐกิจจะพังเมื่อไหร่ และประเทศไทยจะได้รับผลกระทบแค่ไหน การทำมาหากิน+ปากท้องของคนทำงานจะสามารถอยู่รอดได้อย่างไรในภัยคุกคามที่กำลังมา

เรื่องความเป็นไปชีวิตประจำวันและผู้คนถูกกลบด้วยกระแสความขัดแย้งทางการเมืองของกลุ่มผลประโยชน์ทั้งหลายแหล่ คนที่เหลือดูเหมือนจะยอมรับชะตากรรมของตัวเองอย่างสิ้นเชิง จะเป็นอย่างไรก็ได้เพียงแค่ต้องการให้เรื่องราวทุกอย่างจบลงเสียที

ภาวะความรู้สึกแบบนี้อาจไปปิดกั้นการเรียนรู้ของคนในสังคมจากสถานการณ์ทางวการเมืองที่เกิดขึ้นได้ เราผ่านช่วงเวลาที่มีความผันผวนและปรากฏการณ์ทางการเมืองทื่เข้มข้นและรุนแรงมากในระยะเวลาสามสี่ปีที่ผ่านมา แต่เอาเข้าจริงแล้วคนในสังคมสว่นใหญ่เรียนรู้ความสลับซับซ้อนและเงื่อนปมเหล่านั้นมากน้อยเพียงใด หรืออาจมองแค่เป็นเพียวสถานการณ์ๆหนึ่งเท่านั้น หากมันเกิดซ้ำอีกเราจะสามารถรับมือกับมันได้ดีขึ้นหรือไม่