ไม่บ่อยครั้งทีจะระลึุกถึงเรื่องราวอันไม่น่าพิศมัยของโชคชะตาชีวิตตัวเองแล้วรู้สึกว่า "ไม่พึงพอใจ" เพราะปกติพยายามดำเนินชีวิตโดยไม่ "เปรียบเทียบ" กับสิ่ง/ใคร ใดๆทั้งสิ้น แต่ทว่ามันก็ใช่ว่าจะหลบเลี่ยงได้พ้นเสียทั้งหมดเพราะมันยังคงมีร่องรอยบางของความคิด ความรู้สึก ความทรงจำ ที่เราอาจไม่ค่อยได้ดูแลมันอย่างดีเท่าที่ควร ที่พร้อมจะลอยฟุ้งตลบขึ้นมาหากโดนกระทบ/แตะต้องอย่างไม่เบามือ

การเขียนช่วยได้มากทีเดียว หากไม่ได้ระบายความคิดหรือความรู้สึกเช่นนั้นออกมาบ้างคงป่วยเรื้อรัง เพราะบ่อยครั้งการพูดไม่อาจแสดงทั้งหมดในจิตใจได้และไม่ละเมียดเพียงพอสำหรับความรู้สึกและอารมณ์บางชนิด ที่สำคัญคนที่จะไปพูดด้วยอาจไม่มีหรือไม่เหมาะสมที่จะสนทนาเรื่องนั้นๆด้วย เราดำเนินชีวิตไปในแต่ละวันด้วยการใช้ทั้งอดีตและปัจจุบันรวมทั้งความหวังในอนาคต ผสมปนเปกันออกมาเป็นพฤติกรรม ความเชื่อ ทัศนคติ ต่อทั้งตัวเองและผู้อื่น มันเป็นเช่นนั้นเสมอ

จะมีประโยชน์อะไรหากสิ่งที่เข้ามาใหม่ในชีวิตมิอาจทดแทนความรู้สึกที่เคยมีอยู่เต็มเปี่ยมได้ แม้ว่าเราจะได้ดังใจหรือไม่ก็ตาม คิดอย่างนี้มันโหดร้ายเกินไป หรืออุดมคติมากไปหรือเปล่า ถ้าจะคิดว่าไม่ขอรับการเปลี่ยนแปลงใดๆจนกว่าจะได้ซึ่งสิ่งที่ปรารถนาหรือต้องการมันอย่างแท้จริง

มากไปหรือเปล่า...