เป็นเช่นนี้เอง

เลือนลางกับสถานการณ์ ความเป็นจริง ความรู้สึก เริ่มสงสัยว่าสิ่งเคยเกิดขึ้นมันเคยเกิดขึ้นจริงหรือ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อวันหนึ่งมันเคยแจ่มชัดเสียจนเราสงสัยว่ามันช่างมากมายเกินไป แต่พอถึงวันนี้ข้อสงสัยกลับยังคงอยู่แต่เป็นว่าทำไมมันถึงเบาบาง คล้ายนุ่นที่พร้อมจะลอยไปไกล เพียงแค่ลมหายใจกระทบ

มันคงมีความจริงบางอย่างอยู่ระหว่างความสงสัยนั้น มันคงเคยมีอยู่ และก็อาจจริงที่ว่ามันหายไป อะไรบางอย่างระหว่างบรรทัด ไม่อาจตีความได้ และเก็บเอามาเป็นข้อเท็จจริงก็ไม่ได้เช่นกัน เท่าที่ความทรงจำสามารถทำได้คือร่องรอยของความสุขและความทุกข์ซึ่งเมื่อชั่งดูแล้วพบว่าเท่าๆกัน เมื่อวันมีความสุขแทบไม่เคยรู้ตัวว่ามีความสุข แต่เมื่อมีความทุกข์ ทุกข์นั้นช่างหนักหนา จนอยากหายวับไปในบัดดล

มันก็แค่นี้เอง ค่อยๆจางหายไปทีละน้อย ที่ละน้อย ภาระความทรงจำที่ถูกแบกไว้มานาน เริ่มหล่นหายไปตามระยะเวลาของการเดินทาง ยิ่งยาวนานมากเท่าไหร่ ก็เหลือน้อยลงทุกที เบาบางจนแทบไม่รู้สึกถึงอะไรอีกต่อไป มันเป็นเช่นนั้น ช่วงเวลาแบบนั้นที่เราเคยสงสัยว่ามันจะเป็นอย่้างไร มันเป็นเช่นนี้เอง