ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลัง "รอคอย" อยู่ลึกๆอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
แม้ว่าฉันจะไม่ได้จดจ่ออยู่กับมัน แต่คล้ายๆว่ามันนิ่งสงบอยู่ข้างในฉันตลอดมา

ฉันไม่อยากรอคอย ไม่อยากต้องรู้สึกว่า ไม่สามารถเดินต่อไปได้
เพราะถึงแม้จะเดินต่อไป ฉันก็เดินต่อได้เพียงไม่กี่ก้าว จากนั้นก็จะ
รู้สึกเหมือนมีอะไรคอยฉุดกลับมาที่เดิมเสมอ

ฉันตัดสินใจทำทุกอย่างด้วยเหตุผลมากเกินไปหรือเปล่า
ด้วยเหตุผลที่ดีงาม ฉันควรที่จะคงทุกอย่างไว้ให้เหมาะสม
และด้วยเหตุผล ฉันจึงไม่สามารถละทิ้ง ไม่สามาถหลีกหนี

แต่ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่า การหนี อาจเป็นทางออกทางเดียวที่เหลืออยู่