ชีวิตช้าๆ

เว้นวรรคในการเขียนหลังจากเดินทางไปแล้วเดือนกว่าๆ รู้สึกว่าอย่างไรก็ต้องบันทึกอะไรสักเล็กน้อยเกี่ยวกับทริปเชียงของ

นานมากแล้วที่ไม่ได้มีโอกาสเดินทางเพื่อพักผ่อนคนเดียวอย่างจริงจัง จนกระทั่งถึงจุดที่วันหนึ่งรู้สึกว่าถ้าเราไม่ได้ทำมัน ฉภาวะข้างในของฉันต้องล่มสลายลงเป็นแน่ เมื่อสัญญาณเตือนรุนแรงขนาดนี้ ความบังเอิญก็ทำนำพาให้รู้จัก "ไร่แสงอรุณ" จากการพลิกอ่านนิตยสาร อสท ในร้านกาแฟ ความรู้สึกที่เรียกว่าปิ๊งแว๊บก็ได้เกิดขึ้น และบอกตัวเองว่าที่นี่แหละที่เราต้องไป

การเดินทางไปเชียงรายไม่ใช่เรื่องยาก สายการบินราคาถูกสามารถพานักเดินทางเวลาน้อยอย่างเราไปถึงได้โดยไม่รู้สึกสิ้นเปลืองมากนัก แต่การเดินทางไปเชียงของซึ่งเป็นที่ตั้งของไร่แสงอรุณนี่สิ ใช้เวลากว่า 2 ชั่วโมง บนเส้นทางถนนที่มีตั้งแต่ลาดยางไปถึงดินลูกรัง เนื่องจากที่ตั้งของไร่อยู่ห่างออกไปถึงชายขอบของอำเภอเชียงของ อย่างไรก็ตามเมื่อถึงแล้ว ความรู้สึกเหนื่อยล้าก็หายปลิดทิ้ง

ความรู้สึกแสนวิเศษเกิดขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้กับแม่น้ำและภูเขา ธรรมชาติช่วยเยียวความเหนื่อยล้า ความกังวล ที่แบกไปด้วยให้ค่อยๆหายไปทีละน้อย กิจวัตรประจำวันเป็นไปอย่างช้าๆ เดินเล่นสำรวจไร่และวิถีชีวิตของคนที่นั่น อ่านหนังสือ และทำงานที่นำติดตัวไปด้วยเล็กน้อย ก็หมดวันแล้ว การได้นอนหลับเต็มที่ มีอากาศดีดีอยู่รอบตัว และมีอาหารสดที่ดีต่อสุขภาพเหล่านี้รวมกันก็ทำให้การเดินทางครั้งนี้คุ้มค่าที่สุดแล้วจริงๆ

ฉันรักช่วงเวลาแบบนั้น ที่ได้อยู่ลำพัง และมีความสุขกับตัวเองอย่างแท้จริง