งานภาวนากับการรับใช้สังคม

ได้มีโอกาสไปร่วมงานภาวนากับการรับใช้สังคมที่จัดโดยพี่อุ๊ วายไอวาย และพี่ตั้ม วิจักข์ แม้ว่าจะไม่ได้ร่วมตั้งแต่เริ่มต้นวันแรก แต่ว่าก็รู้สึกว่าเรายังไม่ได้พลาดการเริ่มต้นที่สำคัญอะไรไป การได้เข้าร่วมงานภาวนาครั้งนี้ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในการภาวนาของตัวเองที่สำคัญอยู่คือ เรื่องการหายใจ ที่รู้สึกว่าครั้งนี้สามารถหายใจอย่างละเอียดและลึกได้ถึงที่สุด การนั่งภาวนาก็ไม่มีอุปสรรคเรื่องความเมื่อย เป็นเหน็บอีกแล้ว และสามารถนั่งได้ยาวนานตามที่ผู้นำกระบวนการใช้เวลา โดยรวมมีความรู้สึกผ่อนคลายกับการนั่งภาวนาอย่างยิ่ง

แม้ว่าวัตถุประสงค์เริ่มต้นของการไปร่วมงานครั้งนี้เพราะเป็นทีมงานสนับสนุนและติดตามการดำเนินโครงการที่ได้รับทุนจาก "โครงการสุขแท้ด้วยปัญญา" แต่ว่าการเข้าร่วมกิจกรรมตลอดทั้งหมด ทำให้ตัวเองได้รับหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่คาดคิดอย่างมหัศจรรย์ โดยเฉพาะการได้ใคร่ครวญอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง ณ ปัจจุบัน ความตึงเครียดที่ผ่านมาทั้งหมด รวมทั้งบางสิ่งที่เราไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นปัญหามาก่อน แต่พอมาสำรวจอย่างลึกซึ้งและพบมันเข้า ก็ราวกับโดนกระแทกอย่างแรง ว่ามันคือปัญหาที่ถูกกวาดเอาไว้ใต้พรมมาเป็นระยะเวลายาวนาน และตอนนี้เราได้เลิกพรมขึ้นมาและพบกองมหึมาของปัญหาเรื้อรัง

การภาวนา "ทองเลน" อันเป็นกิจกรรมสุดท้ายก่อนเลิก ถือเป็น climax ของตัวเอง การต้องภาวนาถึงบุคคลที่เป็นเหมือนโรคเรื้อรังของตัวเอง คนที่เรามีความไม่คลี่คลายอยู่อย่างลึกซึ้ง คนที่เราไม่อาจข้ามพ้นการเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญได้ โดยนำเขามาอยู่เบื้องหน้า และต้องพิจารณาเขาอย่างเปิดใจ อย่างที่เขาเป็น ด้วยความรัก ความเมตตาและกรุณาอย่างลึกซึ้ง อย่างให้อภัย ทั้งหมดมันไม่ง่ายเลย ช่วงเวลานั้นเราได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของร่างกายและความรู้สึกอย่างแจ่มชัด อาการเกร็งที่ท้อง ความรู้สึกร้อนผ่าว และอาการปวดหัวตุบๆที่ศรีษะ และความรู้สึกเอ่อล้นคล้ายจะมีทำนบกั้นน้ำทลายอกมา เมื่อการภาวนาจบลง รู้สึกเหนื่อยมาก ราวกับไปออกวิ่งระยะไกลท่ามกลางทะเลทรายมา

แม้ว่างานภาวนาจะจบลงโดยทิ้งร่องรอยของอาการทางกายและใจเอาไว้ให้หลายอย่าง และแม้ว่าจะรู้สึกว่าเราไม่อาจหลีกเลี่ยงปัญหาเรื้อรังนี้ได้อีกแล้ว แต่ก็รู้สึกว่าเราพร้อมแล้วที่จะเผชิญกับเขา เรียนรู้ และคลี่คลายเขาด้วยตัวเราเอง เป็นโอกาสอันมีค่าก่อนเริ่มปีใหม่ เป็น resolution ของปีที่จะถึงนี้ที่เราตั้งใจอยากจะผ่านไปให้ได้