ขอบคุณโอกาส ขอบคุณโชคชะตา ขอบคุณวันเวลา ขอบคุณความเชื่อมั่น ขอบคุณมิตรภาพ ขอบคุณความรัก ที่พามาถึงวันนี้และช่วยให้เรียนรู้และเติบโตขึ้นใหม่อีกครั้ง

ฉันรู้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเธอกำลังกลัว เธออาจจะมั่นใจว่าเธอจะผ่านไปได้ แต่พอใกล้เส้นสุดท้าย ความกลัวลึกๆก็ปรากฎชัดมากขึ้นคล้ายๆรอเวลาของมันอยู่แล้ว ความกลัวที่น่ารังเกียจ ไม่เคยปราณีสักครั้ง แต่เธอก็ยังหล่อเลี้ยงมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ราวกับว่ากลายเป็นเพื่อนสนิทที่ขาดไม่ได้ ท้ายที่สุดเหลือแค่ความกลัวที่หล่อเลี้ยงชีวิตเธอได้เท่านั้น

แต่ถ้าเธอไม่ยอมทำหัวใจให้แข็งแรง ไม่ยอมผูกมิตรกับสติ และไม่พยายามเชื่อในตัวเอง เธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจากกองซากปรักหักพังของความทรงจำและประสบการณ์ของอดีต โดยเฉพาะวันเวลาที่ดีและความสุข เป็นภาระหนักหน่วงและกำจัดยากเย็นยิ่งกว่าตัดอวัยวะสักอย่างออกไปจากร่างกาย ที่สุดแล้วเธอจะไม่มีวันได้พบกับปัจจุบันของเธออย่างแท้จริง

อย่างไรฉันก็ต้องอยู่กับเธอ อยู่กันเรื่อยไป อดทนร่วมกันไปจนกว่าร่างกายไม่สามารถทนทานได้อีก เราคงต้องพยายามเอาชนะทั้งหมดนั้นไปด้วยกัน เพราะความสุขของเธอคือความสุขของฉัน เฉกเช่นเดียวกับความทุกข์ของเธอก็จะดำรงอยู่กับฉัน

The flower is none of these things

There is a flower by the wayside, a clear, bright thing open to the skies; the sun, the rains, the darkness of the night, the winds and thunder and the soil have gone into make that flower. But the flower is none of these things. It is the essence of all flowers. The freedom from authority, from envy, fear, from loneliness will not bring about that aloneness, with its extraordinary austerity. It comes when the brain is not looking for it; it comes when your back is turned upon it. Then nothing can be added to it or taken away from it. Then it has a life of its own, a movement which is the essence of all life, without time and space.

J.Krishnamurti

เมื่อต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่มีอะไรหนักๆทับอยู่ที่หัวและที่ใจ ทั้งสองส่วนรู้สึกชาๆไปพร้อมกัน ร่างกายคล้ายขับเคลื่อนไปด้วยกลไกอัตโนมัติแต่ไม่รู้สึกถึงอะไรรอบตัว อยู่คนเดียวแม้ไม่พูดคุยกับใครแต่เหมือนมีเสียงอื้ออึงดังอยู่ข้างในตัวเต็มไปหมด คล้ายเรากำลังคุยอยู่กับใครหลายคน จะทำอย่างไรเมื่อรู้สึกว่าวันทุกวันที่ผ่านไปไม่ได้มีอะไรที่แตกต่าง คนทุกคนที่เจอ เรื่องทุกเรื่องที่เผชิญ ไม่ได้มีความหมายต่อเบื้องลึกของเรามากไปกว่าสิ่งที่ต้องปฏิสัมพันธ์ตามกฏเกณฑ์ธรรมชาติและสังคม

เป็นห้วงเวลาที่ไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอื่นเพิ่มขึ้น ไม่รู้สึกถึงทุกวันที่อาจเปลี่ยนแปลงไป มีความพยายามน้อยลงที่จะเข้าใจคนอื่น และไม่อยากนึกถึงแม้กระทั่งตัวเองของวันนี้

สิ่งที่มักหลงเหลืออยู่หลังจากการเกิดขึ้นของเหตุการณ์บางอย่าง คือ ความทรงจำ เป็นทั้งอดีตวันชื่นคืนสุขและขมขื่นเศร้าใจ
เราเลือกที่จดจำอะไร เพราะสิ่งนั้นเคยปรากฏอยู่อย่างมั่นคงในระยะเวลาหนึ่ง ยาวนานเพียงใดคงไม่สำคัญ
เพราะเมือจำได้แล้ว มักจดจำไปอีกนาน

One continuous movement

The sky was heavy with clouds and the day was warm, though the breeze was playing with the leaves. There was distant thunder, and a sprinkling of rain was laying the dust on the road. The parrots were flying about wildly, screeching their little heads off, and a big eagle was sitting on the topmost branch of a tree, preening itself and watching all the play that was going on down below. A small monkey was sitting on another branch, and the two of them watched each other at a safe distance. Presently a crow joined them. After its morning toilet the eagle remained very still for a while, and then flew off. Except for the human beings, it was a new day; nothing was like yesterday. The trees and the parrots were not the same; the grass and the shrubs had a wholly different quality. The remembrance of yesterday only darkens today, and comparison prevents perception. How lovely were those red and yellow flowers ! Loveliness is not of time. We carry our burdens from day to day, and there is never a day without the shadow of many yesterdays. Our days are one continuous movement, yesterday mingling with today and tomorrow; there is never an ending. We are frightened of ending; but without ending, how can there be the new? Without death, how can there be life? And how little we know of either!

J. Krishnamurti Commentaries on Living Series I, Satisfaction

"และเธอจะหลุดลอยขึ้น เหนือทิวาและราตรีของเธอได้อย่างไร นอกจากจะทำลายโซ่ตรวน ซึ่ง ณ อรุโณทัยแห่งความเข้าใจนั้น เธอได้ผูกมัดมันไว้รอบยามเที่ยงของเธอเอง ตามสัตย์จริง สิ่งที่เธอเรียกว่าอิสรภาพนี้คือโซ่ตรวนแบบนี้ที่แข็งแรงที่สุด แม้ว่าข้อต่อของมันจะต้องแสงแดดเป็นประกายจับตาเธอ"

ปรัชญาชีวิต.คาริล ยิบราน ประพันธ์ , ระวี ภาวิไล ถอดความ