ทบทวน

ช่วงเวลานี้ของชีวิต รู้สึกไม่ค่อยอยากพบปะกับใครมากนัก บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร คล้ายๆว่าไม่รู้จะสนทนาอะไรหรือทำกิจกรรมอะไรร่วมกัน ส่วนมากพอมีเวลาว่างจึงเลือกที่จะไปไหนโดยลำพังมากกว่า รู้สึกว่าัตัวเองต้องการความเงียบและสงบข้างใน รู้สึกว่ากำลังพยายามใคร่ครวญหลายสิ่งในชีิวิต ปรับโฟกัส เรียกสติและความรู้เนื้อรู้ตัว ค่อนข้างมองเห็นตัวเองในช่วงที่อยู่กับผู้คนเยอะๆ สื่อสารออกนอกตัวเองมาก มันไม่ได้มีเวลาเข้าใจสิ่งที่ตัวเองสือสารออกไปมากนัก ฉะนั้นพอได้ความสงบภายในมากขึ้นจึงค่อยๆเรียบเรียงภาวะขุ่นมัวข้างในได้ยิ่งขึ้นด้วย

การทำงานใหม่ช่วงปีกว่าที่ผ่านมา ทำให้ห่างไกลจากระบวนการพัฒนาด้านในไปมาก ห่างจากกลุ่มกัลยาณมิตรที่เคยเป็นเพื่อนร่วมทางฝึกฝนและพัฒนาภาวะภายใน ห่างจากการสนทนาอย่างลึกซึ้ง พร้อมกับที่เราต้องกระโจนออกไปผจญภัยในเส้นทางใหม่ ต้องทำความรู้จักและยอมรับเงื่อนไขใหม่ๆในชีวิตที่ประดังประเดเข้ามาไม่หยุดหย่อน ซึ่งเราต้องขอบคุณการฝึกฝนก่อนหน้านั้นที่พอจะเป็นภูมิคุ้มใจให้เราผ่านพ้นช่วงเวลายากลำบากไปได้ เวลาผ่านไปเร็วเสียจริง รับรู้อีกทีก็พ้นไปอีกเกือบปี ยังคงเตรียมตัวรับมือกับสิ่งท้าทายใหม่ที่จะเข้ามา โดยเฉพาะกับตัวเอง ที่เป็นสิ่งท้าทายมากที่สุด