เมื่อต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่มีอะไรหนักๆทับอยู่ที่หัวและที่ใจ ทั้งสองส่วนรู้สึกชาๆไปพร้อมกัน ร่างกายคล้ายขับเคลื่อนไปด้วยกลไกอัตโนมัติแต่ไม่รู้สึกถึงอะไรรอบตัว อยู่คนเดียวแม้ไม่พูดคุยกับใครแต่เหมือนมีเสียงอื้ออึงดังอยู่ข้างในตัวเต็มไปหมด คล้ายเรากำลังคุยอยู่กับใครหลายคน จะทำอย่างไรเมื่อรู้สึกว่าวันทุกวันที่ผ่านไปไม่ได้มีอะไรที่แตกต่าง คนทุกคนที่เจอ เรื่องทุกเรื่องที่เผชิญ ไม่ได้มีความหมายต่อเบื้องลึกของเรามากไปกว่าสิ่งที่ต้องปฏิสัมพันธ์ตามกฏเกณฑ์ธรรมชาติและสังคม

เป็นห้วงเวลาที่ไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอื่นเพิ่มขึ้น ไม่รู้สึกถึงทุกวันที่อาจเปลี่ยนแปลงไป มีความพยายามน้อยลงที่จะเข้าใจคนอื่น และไม่อยากนึกถึงแม้กระทั่งตัวเองของวันนี้