ฉันรู้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเธอกำลังกลัว เธออาจจะมั่นใจว่าเธอจะผ่านไปได้ แต่พอใกล้เส้นสุดท้าย ความกลัวลึกๆก็ปรากฎชัดมากขึ้นคล้ายๆรอเวลาของมันอยู่แล้ว ความกลัวที่น่ารังเกียจ ไม่เคยปราณีสักครั้ง แต่เธอก็ยังหล่อเลี้ยงมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ราวกับว่ากลายเป็นเพื่อนสนิทที่ขาดไม่ได้ ท้ายที่สุดเหลือแค่ความกลัวที่หล่อเลี้ยงชีวิตเธอได้เท่านั้น
แต่ถ้าเธอไม่ยอมทำหัวใจให้แข็งแรง ไม่ยอมผูกมิตรกับสติ และไม่พยายามเชื่อในตัวเอง เธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจากกองซากปรักหักพังของความทรงจำและประสบการณ์ของอดีต โดยเฉพาะวันเวลาที่ดีและความสุข เป็นภาระหนักหน่วงและกำจัดยากเย็นยิ่งกว่าตัดอวัยวะสักอย่างออกไปจากร่างกาย ที่สุดแล้วเธอจะไม่มีวันได้พบกับปัจจุบันของเธออย่างแท้จริง
อย่างไรฉันก็ต้องอยู่กับเธอ อยู่กันเรื่อยไป อดทนร่วมกันไปจนกว่าร่างกายไม่สามารถทนทานได้อีก เราคงต้องพยายามเอาชนะทั้งหมดนั้นไปด้วยกัน เพราะความสุขของเธอคือความสุขของฉัน เฉกเช่นเดียวกับความทุกข์ของเธอก็จะดำรงอยู่กับฉัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น