ไม่ค่อยได้เขียนบล็อกเลยช่วงที่ผ่านมา รู้สึกชีวิตแต่ละวันช่างเร็วและเต็มไปด้วยสิ่งที่ต้องทำมากมาย ไม่มีเวลาพอได้นั่งคิดทบทวนอะไรเป็นพิเศษ ทางหนึ่งก็ดีตรงที่ไม่ต้องรับรู้อะไรกับความรู้สึกของตัวเองมากนักเพราะบางทีมีเวลาเยอะไปก็คิดอะไรเพ้อเจ้อไร้สาระ แต่ในทางตรงข้ามก็ทำให้เราไม่ได้มองเห็นและทำความเข้าใจอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในชีวิตขณะนั้นอย่างแท้จริง

ระยะนี้เป็นเวลาที่จัดการสะสางภาระงานต่างๆมากมาย รวมทั้งต้องวางแผนอนาคตที่จะมาถึง การที่เราต้องวางแผนอะไรที่เราก็ไม่แน่ใจว่าวันข้างหน้านั้นเราจะเป็นส่วนหนึ่งของแผนนั้นด้วยหรือไม่ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยและไม่เป็นปกติวิสัยของเราด้วย อย่างไรก็ตามสถานการณ์เช่นนี้จะต้องมาถึงไม่วันใดก็วันหนึ่ง สิ่งที่ต้องทำคือความระมัดระวังต่อสิ่งที่เราคิดว่ามันถูกต้องเหมาะสม ว่าจะสามารถเป็นแนวทางที่เหมาะสมสำหรับคนอื่นๆด้วยหรือไม่ เมื่อเราถูกวางเงื่อนไขให้เป็น "ผู้วางอนาคต" ก็ต้องวางเงื่อนระดับลึกลงไปอีกสำหรับตัวเองเพื่อให้อนาคตเป็นสิ่งที่คนอื่นๆจะร่วมสร้างได้อีก

จะพยายามเขียนต่อไปเพราะนั่นหมายถึงว่าตัวเองก็ได้มีเวลาสำหรับการทบทวนเรื่องราวต่างๆด้วย .............