กลับบ้าน

ในที่สุดก็ได้กลับบ้านเสียที ถึงกรุงเทพเมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากดีเลย์ไปเก้าวัน!!!
ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเลย กลับมาถึงยังงงๆอยู่เล็กน้อย ไม่รู้จะเริ่มต้นทำอะไรก่อนดี

ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุดคือ รักคนญี่ปุ่นมากๆเลย โดยเฉพาะทีมงานของ JICA ทั้งหมดที่ญี่ปุ่น ดีกับพวกเรามากกกก ไม่รู้จะหาคำใดมาบรรยายได้หมด ไม่ใช่เฉพาะแค่ช่วงที่รู้ว่าต้องอยู่ต่อเท่านั้น แต่ตั้งแต่เหยียบแผ่นดินญี่ปุ่นเขาก็ดูแลเราอย่างดีมากมาโดยตลอด แต่ที่เห็นหัวใจกันมากที่สุดก็ตอนเหตุการณ์ปิดสนามบินและเราต้องอยู่ต่อนั่นล่ะ ทาง JICA เป็นเดือดร้อนแทนพวกเรามาก นอกเหนือจากการสนับสนุนค่าใช้จ่ายในการต้องอยู่ต่อแล้ว (ซึ่งนี่ก็นอกเหนือความคาดหมายมาก) เรื่องที่พัก อาหารต่างๆ ก็ยังดูแลเราต่ออย่างดีเหมือนเดิมกับช่วงเทรนนิ่งทุกประการ

นับแต่วันแรกของการดีเลย์จนถึงวันสุดท้าย ที่เขาพาเรากลับบ้านได้เป็นเวลาที่ได้เข้าใจและสำนึกในคำว่า "มิตรจิตมิตรใจ" อย่างแท้จริงโดยเฉพาะจากคนต่างชาติต่างภาษาที่มาช่วยดูแลช่วยเราตอนอยู่ในภาวะลำบาก ดูแลกันขนาดที่ว่าส่งถึงปากประตูเขาพื้นที่ประตูเข้าเครื่อง โดยเฉพาะพวกเราได้รับสิทธิพิเศษมากมายจากทางสายการบินและสนามบิน เนื่องจากเป็นผู้โดยสารตกค้างด้วย และยังมาในฐานะผู้รับทุนจากรัฐบาลญี่ปุ่น เราจึงได้ยกเว้นเรื่องน้ำหนักกระเป๋าเดินทาง และสิ่งของบางอย่างที่ปกติไม่อนุญาติให้นำถือขึ้นเครื่องได้ และเรื่องนึงที่รู้แล้วก็ทำให้เราเข้าใจความพยายามในการพาเรากลับบ้านอย่างมาก คือ ไฟลท์ที่เราบินกลับมาเป็นเที่ยวบินแรกที่เจแปนแอร์ไลน์เปิดบินมาเมืองไทยหลังจากเปิดสนามบิน พอรู้อย่างนั้นจึงเข้าใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา JICA พยายามอย่างมากที่จะช่วยให้เรากลับบ้านเร็วที่สุด แม้ว่ามันจะช้ามาเก้าวันก็ตาม แต่ก็เร็วที่สุดที่ทำได้แล้ว

ทุกๆคนที่เราพบเจอที่ญี่ปุ่น และมีส่วนในการดูแลให้ความช่วยเราพวกเราทั้งเจ้าหน้าที่ของ JICA , Travel Agency, กระทั่งเจ้าหน้าที่ Front Desk ที่ Osaka Internation Center ตัวเราเองและเพื่อนๆรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง หวังว่าจะมีอะไรได้ทำงานช่วยเหลือหรือสนับสนุน JICA ได้บ้างในอนาคต

พรุ่งนี้ชีวิตก็จะกลับเข้าโหมดปกติของการทำงาน และสภาพแวดล้อม หลังจากออกเดินทางผจญภัยเสียนาน หวังว่าแรงบันดาลใจที่ได้กลับมาทั้งหมด คงจะพาให้เราทำงานและใช้ชีวิตอย่างเบิกบานและมีพลังใจต่อไปน๊าน นาน นาน นาน :O