อยู่ๆวันหนึ่งแม่ก็พูดขึ้นมาว่า "อะไรที่จำๆไว้เยอะก็ทิ้งๆมันไปบ้างก็ได้นะ แม้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องที่ทำให้เราทุกข์
แต่การช่างจดช่างจำเอาไว้นานๆมันทำให้เราเหมือนมีบ่วงในใจไปตลอดชีวิต"
แม่ที่ปกติมักไม่ค่อยคุยอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวมากๆของเรา แต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเราเป็นอย่างไร
แม่มักจะมองเห็น รับรู้ ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตลูก ไม่ว่าเขาจะพูดหรือไม่พูดถึงมันก็ตาม
หลายปัญหาในชีวิตเราก็คงไม่ได้คิดอยากจะพูดให้ใครฟังไปทั้งหมดแม้ว่าจะกับคนในครอบครัว
โดยเฉพาะเมื่อเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา บางทีเราก็คิดเอาเองว่า
บางเรื่องคงไม่มีใครมาช่วยเราแก้ไขได้ ซึ่งที่สุดแล้วมันก็อาจจริงเช่นนั้น แต่ความสัมพันธ์กับแม่
มันซับซ้อนมากกว่าที่เราเข้าใจเองมาก เราตระหนักในที่สุดว่า แม่ก็จะรู้ทุกอย่างที่เป็นเราแน่นอน
ไม่ว่าแม่จะชอบหรือไม่ชอบสิ่งที่เราเป็นอยู่ก็ตาม เขาก็จะไม่ขัดขวางสิ่งที่เราเป็นอยู่ แต่คงเป็น
บางเวลาที่พอเหมาะ ที่แม่จะเอ่ยถ้อยคำบางอย่างออกมา เตือนสติเราให้รู้ว่าไม่ใช่เราไม่มีใครเข้าใจ
อย่างแท้จริงหรอก ยังไงแม่ก็เข้าใจเราวันยังค่ำ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น