หมดเวลา

ใช่หรือไม่ว่ามากกว่าครึ่งหนึ่งของเวลาในแต่ละวันเราไม่เคยอยู่กับตัวเองจริงจังสักน้อย เราไม่เคยอยู่กับ ณ ขณะเวลานั้นๆ เรามักจะล่องลอยกลับไปคิดถึงเมื่อนาทีที่แล้ว ชั่วโมงที่แล้ว เมื่อวาน เดือนที่แล้ว ปีที่แล้ว หรือไม่เราก็ต้องวางแผนของวันพรุ่งนี้ สัปดาห์หน้า เดือนหน้า ปีหน้า ฯลฯ ยี่สิบสี่ชั่วโมงมันจึงบินหนีไปอย่างรวดเร็ว จนกระโดดตะครุบอย่างไรก็ไม่เคยทันเสียที

รู้ตัวอีกทีคือก่อนหลับตานอนในแต่ละคืน แค่แวบเดียวเท่านั้น จากนั้นก็ยังคงคิดถึงวันพรุ่งนี้ว่าต้องตื่นกี่โมง แต่งตัวอย่างไร ต้องไปที่ไหนบ้าง ฯลฯ และผล็อยหลับไปในที่สุด หมดเวลา หมดไปอีกวัน

เราไม่เคยอยู่ตรงนั้น เราไม่เคยอยู่กับตัวเองด้วยสติตระหนักรู้ เราจึงกลายเป็นผลผลิตของประสบการณ์จากวันวาน จากอดีต นั่นทำให้เราไร้ชีวิตชีวา ไร้พลัง ไร้ความเบิกบานในหัวใจ

เราจึงต้องการเวลากับปัจจุบันเพื่อสร้างความเป็นมนุษย์ให้กับตัวเองมากขึ้น ต้องละทิ้งเมื่อวานและพรุ่งนี้ออกไปบ้าง
เพื่อได้อยู่กับขณะนี้อย่างแท้จริง