"ผมยังจำภาพข่าวแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่เมืองโกเบติดตา เคยคิดว่าความสูญเสียนั้นน่าจะทำให้คนขยาดการกลับไปอาศัยในที่เดิม แต่ก็เปล่า ทุกวันนี้ชีวิตคนในโกเบดำเนินเป็นปกติ ทั้งที่ทุกคนต่างก็รู็ว่ามันเป็นเมืองที่จะเกิดแผ่นเดินไหวรุนแรงได้ในอนาคต ผมเชื่อว่าหากมันเิกิดขึ้นและสร้างความสูญเสียมหาศาลอีกครั้ง แม้จะสูยเสียมากกว่าเก่า อย่างไรเสียเมื่อสถานการณ์เลวร้ายสงบลง ผู้คนก็จะยังกลับไปสร้างเมืองใหม่ กลับไปอยู่ภายใต้ความอันตรายเหมือนที่คนรุ่นก่อนอยู่มาเนิ่นนาน ความตายเป็นสิ่งหนึ่งที่มนุษย์หวาดผวาที่สุด ทั้งยังเป็นสิ่งผลักดันสำคัญในการต่อสู้ดิ้นรนเพื่อการดำรงชีวิต จึงแปลกที่เรากลับไม่กังวลเรื่อง "ความอันตราย" มากเท่าไหร่นัก เราอาจจะคิดหนักหากมีเหตุให้ต้องเผชิญหน้ากับสนามรบของสงคราม เราอาจจะอ้อนวอนร้องขอชีวิต หากมีใครจ่อกระบอกปืนมาที่ขมับ แต่ดูเหมือนเราจะไม่เกรงกลัวธรรมชาติเท่าที่ควร ทั้งที่ในความเป็นจริง จำนวนคนตายในภัยธรรมชาติบ่อยครั้งมีตัวเลขสู.กว่าการตายในกิจกรรมทำลายล้างของมนุษย์ด้วยกันเสียอีก หรือเราจะกลัวมนุษย์ด้วยกันเองมากกว่ากลัวสายลม ทะเล และภูเขาไฟ และสาเหตุที่เรากลัวมนุษย์เป็นเพราะเราล้วนรู้อยู่แก่ใจใช่หรือไม่ว่า ความต้องการที่จะทำลายล้างกันเองของมนุษย์เป็นคุณสมบัติรุนแรงน่าหวาดกลัวขนาดไหน"
ปราบดา หยุ่น, บทเรียนจากทะเล (เขียนถึงญี่ปุ่น)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น