I carry your heart with me, E.E Cummings

I carry your heart with me (i carry it in my heart)
I am never without it (anywhere
I go you go,my dear; and whatever is done
by only me is your doing,my darling)

I fear no fate(for you are my fate,my sweet)
I want no world(for beautiful you are my world,my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;which grows
higher than the soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart(i carry it in my heart)

Love at first sight, Wislawa Szymborska

Both are convinced
that a sudden surge of emotion bound them together.
Beautiful is such a certainty,
but uncertainty is more beautiful.

Because they didn't know each other earlier, they suppose that
nothing was happening between them.
What of the streets, stairways and corridors
where they could have passed each other long ago?

I'd like to ask them
whether they remember-- perhaps in a revolving door
ever being face to face?
an "excuse me" in a crowd
or a voice "wrong number" in the receiver.
But I know their answer:
no, they don't remember.

They'd be greatly astonished
to learn that for a long time
chance had been playing with them.

Not yet wholly ready
to transform into fate for them
it approached them, then backed off,
stood in their way
and, suppressing a giggle,
jumped to the side.

There were signs, signals:
but what of it if they were illegible.
Perhaps three years ago,
or last Tuesday
did a certain leaflet fly
from shoulder to shoulder?
There was something lost and picked up.
Who knows but what it was a ball
in the bushes of childhood.

There were doorknobs and bells
on which earlier
touch piled on touch.
Bags beside each other in the luggage room.
Perhaps they had the same dream on a certain night,
suddenly erased after waking.

Every beginning
is but a continuation,
and the book of events
is never more than half open.

...................

อย่ากลัว

ความจริงสามัญที่เรามักหลงลืมเสมอเมื่ออยู๋ในห้วงความทุกข์ คือเรื่องจริงรอบตัวที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน พระอาทิตย์ขึ้น-ตก ฝนตก-หยุดตก กลางวัน-กลางคืน ทั้งๆที่เราอยู่กับสิ่งเหล่านี้ทุกลมหายใจ แต่แทบไม่เคยสังเกตุความจริงสามัญเหล่านั้นเลย

เมื่อมีความทุกข์ เศร้า ผิดหวัง อ่อนล้า เหมือนจะมีม่านบังตาปิดกั้นไม่ให้เราเห็นความจริงบางอย่าง และกดทับสมองและหัวใจไม่ให้เราเข้าใจและยอมรับความเป็นไปธรรมดาของโลกใบนี้ เรายังดื้อรั้น ยังยึดติด จนในที่สุดก็ไม่หลุดพ้นจากวงจรของความทุกข์ไปได้

เหนื่อยล้า หลงทาง ไม่เข้าใจตัวเอง และไม่ยอมเข้าใจคนอื่น เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่ขณะนี้ได้สติแล้ว ขอเวลาอีกไม่นาน เช้าวันใหม่จะมาถึง

Freedom is to stand alone

Freedom is to stand alone, unattached and unafraid, free in the understanding of desire which breeds illusion. There is a vast strength in being alone. It is the conditioned, programmed brain that is never alone, for it is filled with knowledge. That which is programmed, religiously or technologically, is always limited. This limitation is the major factor of conflict. Beauty is dangerous for a man of desire.

J. Krishnamurti Krishnamurti
Foundation Trust Bulletin 57, 1989

Living in the past

Now, one sees all that by observing, by being aware, watching, one is aware of all this. Then out of that awareness you see there is no division between the observer and the observed. It is a trick of thought which demands security. Please don't madam, please. And by being aware it sees the observer is the observed, that violence is the observer, violence is not different from the observer. Now how is the observer to end himself and not be violent? Have you understood my question so far? I think so. Right? The observer is the observed, there is no division and therefore no conflict. And is the observer then, knowing all the intricacies of naming, linguistically caught in the image of violence, what happens to that violence? If the observer is violent, can the observer end, otherwise violence will go on? Can the observer end himself, because he is violent? Or what reality has theobserver? Right sir? Is he merely put together by words, by experience, by knowledge? So is he put together by the past? So is he the past? Right? Which means the mind is living in the past. Right? obviously. You are living in the past. Right? No? As long as there is an observer there must be living in the past, obviously. And all our life is based on the past, memories, knowledge, images, according to which you react, which is your conditioning, is the past. And living has become the living of the past in the present, modified in the future. That's all, as long as the observer is living. Now does the mind see this as a truth, as a reality, that all my life is living in the past? I may paint most abstract pictures, write the most modern poems, invent the most extraordinary machinery, but I am still living in the past.

Saanen, Switzerland, 5 August 1973
J Krishnamurti.

Away Far So

ฉันและเธอ อาจไม่ได้เจอกันเหมือนวันก่อน
อาจไม่ได้รู้สุขทุกข์ ที่ซ่อนอยู่ของกันและกัน
ไม่ได้ใกล้ชิดไม่ได้ดูแล อย่างที่เหมือนในวันนั้น
แต่ไม่ได้หมายความว่าใจฉัน
จะลืมภาพเธอแม้ต้องห่างมา

เพราะเธอ อยู่ในใจเสมอมา
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานสักแค่ไหน

ห่างกันสักเท่าไหร่ แต่ใจของฉันมั่นคงเสมอ
คือรักเธอ ยังรักเธอและรักเธอ
แม้จะห่างกันจนแสนไกล อยากจะขอให้เธอรู้ไว้
หัวใจของฉันนั้น ไม่เคยคิดจะห่างเธอเลย

อยากจะขอให้รู้เอาไว้ เพื่อให้เธอไม่ต้องสงสัย
ว่าความสำคัญสำหรับฉันนั้น
ไม่เคยมาเป็นแม้อุปสรรค
กับความรักและความจริงใจที่มีอยู่ให้กัน
จะค่ำคืนหรือกลางวันฉันไม่เคยเลยที่ลืมกัน

ฉันจะคิดถึงวันดีๆ ที่เคยมีมาของเราเหล่านั้น
จึงอยากจะขอย้ำ และอยากจะขอซ้ำ
ด้วยประโยคนี้และเพลงๆ นี้
ที่จะบอกว่าฉันทุกวินาที
ฉันนั้นรักเธอ รักเธอรักเธอ

เพราะเธอ อยู่ในใจเสมอมา
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานสักแค่ไหน

ห่างกันสักเท่าไหร่ แต่ใจของฉันมั่นคงเสมอ
คือรักเธอ ยังรักเธอและรักเธอ
แม้จะห่างกันจนแสนไกล อยากจะขอให้เธอรู้ไว้
หัวใจของฉันนั้น ไม่เคยคิดจะห่างเธอเลย

วันและเวลา ระยะทางเหล่านั้น
จะแสนนาน สักเท่าไร
ฉันสัญญาด้วยหัวใจ
ขอให้เธอโปรดมั่นใจ

ห่างกันสักเท่าไหร่ แต่ใจของฉันมั่นคงเสมอ
คือรักเธอ ยังรักเธอและรักเธอ
แม้จะห่างกันจนแสนไกล อยากจะขอให้เธอรู้ไว้
หัวใจของฉันนั้น ไม่เคยคิดจะห่างเธอเลย

(ห่างกันสักเท่าไหร่) ไม่เคย ไม่เคย
คือรักเธอ ยังรักเธอและรักเธอ
แม้จะห่างกันจนแสนไกล อยากจะขอให้รู้ว่าใน
หัวใจของฉันนั้น ไม่เคยคิดจะห่างเธอเลย

ไม่เคย ไม่เคย ฉันนั้นไม่นึก
และไม่เคยคิดจะห่างเธอเลย

วันแรกของปีั

วันนี้เดินทางไปสังสรรค์รวมญาติที่สระบุรี ไม่ได้กลับไปเกือบปีแล้ว บรรยากาศของน้า อา พี่ น้อง ยังคงเหมือนเดิม กิจกรรมที่ทำร่วมกันก็เหมือนทุกๆครั้งคือ การทำอาหาร แสดงฝีมือของบรรดาพี่ๆน้องฝ่ายแม่ แต่วันนี้สิ่งหนึ่งที่เราำทำต่างไปคือการไปเดินเล่นแุถววัดพระุพุทธบาท ราชวรวิหาร ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านมาก แม้ว่าอดีตจะเคยเรียนประถมศึกษาที่นั่น โรงเรียนก็อยู่ปากทางเข้าวัด แต่เรากลับจำไม่ได้แล้วว่าเคยย่างกรายเข้าไปเที่ยวเล่นที่นั่นจริงจังหรือไม่ วันนี้สบโอกาสแวะเข้าไปเสียหน่อย โชคดีที่คนไม่เยอะแยะเกินไป พอให้ได้เดินช้า ไม่เร่งรีบ เลยถ่ายรูปเก็บมาเล็กน้อย แต่เสียดายยังไม่ขึ้นไปนมัสการรอยพระพุทธบาท สิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำเมือง คิดว่าหากมีโอกาสครั้งหน้าไม่พลาดแน่นอน

ความรู้สึกพิเศษของวันนี้คือการมองเห็นเมืองเล็กๆแห่งนี้ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เห็นความงามแบบเรียบง่ายของมัน ที่ผ่านมาไม่เคยใช้เวลามองเห็นมันอย่างนั้นมาก่อน แม้ว่าจะเติบโตและใช้เวลาช่วงวัยเด็กที่พระพุทธบาทเกือบสิบปีแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรจริงจัง ปีนี้เป็นปีพิเศษที่เมื่อเดินทางไปที่ใดก็ตามจะรู้สึกว่าอยากเห็นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของที่แห่งนั้นมากขึ้น

การกลับบ้าน(หลังหนึ่งในอดีต)วันนี้จึงรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป