Knowing loneliness

Loneliness is entirely different from aloneness. That loneliness must be passed to be alone. Loneliness is not comparable with aloneness. The man who knows loneliness can never know that which is alone. Are you in that state of aloneness? Our minds are not integrated to be alone. The very process of the mind is separative. And that which separates knows loneliness.

But aloneness is not separative. It is something that is not the many, which is not influenced by the many, which is not the result of the many, which is not put together as the mind is; the mind is of the many. Mind is not an entity that is alone, being put together, brought together, manufactured through centuries. Mind can never be alone. Mind can never know aloneness. But being aware of the loneliness when going through it, there comes into being that aloneness. Then only can there be that which is immeasurable. Unfortunately most of us seek dependence.

We want companions, we want friends, we want to live in a state of separation, in a state that brings about conflict. That which is alone can never be in a state of conflict. But mind can never perceive that, can never understand that, it can only know loneliness.

Krishnamurti.

Live the four seasons in a day

การเดินทางมาญี่ปุ่นในช่วงเวลานี้เป็นความโชคดีอย่างยิ่งเพราะมันคือฤดูใบไม้ร่วงที่เราจะได้เห็นการผลัดใบเป็นสีส้ม สีแดง สีเหลืองของต้นไม้อย่างแจ่มชัด โดยเฉพาะคนที่มาจากประเทศที่ไม่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลที่ชัดเจนเช่นนี้เลย เราก็ตื่นเต้นและรู้สึกถึงความมหัศจรย์ของธรรมชาติ ขณะเดียวกันก็เห็นว่าการที่เราได้เห็นธรรมชาติแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงจากลักษณะหนึ่งไปยังลักษณะหนึ่งมันช่วยให้เราได้คิดถึงการเดินทางของชีวิตที่ผ่านมา

การเดินทางแต่ละครั้งไม่เคยเหมือนกัน เมื่อเป็นสถานที่ใหม่ๆ คนร่วมเดินทางใหม่ๆ ทุกอย่างจะเป็นสิ่งใหม่เสมอ เรานึกถึงบ่อยครั้งที่ต้องเดินทางไกลคนเดียวมันจะมีอารมณ์ที่เกิดขึ้นหลากหลายมากทั้งความสงบ ความกลัว ความผ่อนคลาย หรือความหวาดหวั่น ณ ช่วงเวลานั้นเราได้เห็นความรู้สึกนึกคิดของตัวเองชัดเจนเป็นอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตามท้ายสุดของการเดินทางเรามักจะค้นพบบางอย่างเสมอ อาจไม่เกี่ยวกับการเดินทางซะทีเดียว แต่อาจเป็นสาระบางอย่างของชีวิตที่ติดค้างหรือขบคิดมานาน

ฤดูใบไม่ร่วงที่ญี่ปุ่นปีนี้โชคดีที่ได้มาอยู่ที่นี่ ในวันที่เดินอยู่คนเดียวบนถนนระหว่างหิมะตกในเมืองเล็กๆอย่างทอตโตริ หรือนั่งรถขึ้นไปบนยอดเขาที่เมืองไอวามิ หรือการได้นั่งสนทนากับอาสาสมัครวัยรุ่นที่แคมป์ฝึกขี่ม้ากลางหุบเขา หรือการเดินสวนกับผู้คนจำนวนมหาศาลบนท้องถนนของโอซากา ทุกๆเวลาเป็นช่วงเวลาที่ทำให้เราได้เห็นทั้งตัวเราและโลกนี้ในมุมมองที่ต่างและใหม่จากเดิมทั้งสิ้น

ได้อ่านข้อความสั้นๆของกฤษณะมูรติเกี่ยวกับ Live the four seasons in a day แล้วก็รู้สึกว่าชีวิตคนเราจะอยู่กับการสะสมความทรงจำจากอดีตไปตลอดชีวิตได้อย่างไรและเราสามารถพบ "ความใหม่" ในตัวเราได้เสมอ

Is it not essential that there should be a constant renewal, a rebirth? If the present is burdened with the experience of yesterday there can be no renewal. Renewal is not the action of birth and death; it is beyond the opposites; only freedom from the accumulation of memory brings renewal, and there is no understanding save in the present.

The mind can understand the present only if it does not compare, judge; the desire to alter or condemn the present without understanding it gives continuance to the past. Only in comprehending the reflection of the past in the mirror of the present, without distortion, is there renewal.

If you have lived an experience fully, completely, have you not found that it leaves no traces behind? It is only the incomplete experiences that leave their mark, giving continuity to self-identified memory. We consider the present as a means to an end, so the present loses its immense significance. The present is the eternal. But how can a mind that is made up, put together, understand that which is not put together, which is beyond all value, the eternal?

As each experience arises, live it out as fully and deeply as possible; think it out, feel it out extensively and profoundly; be aware of its pain and pleasure, of your judgments and identifications. Only when experience is completed is there a renewal. We must be capable of living the four seasons in a day; to be keenly aware, to experience, to understand and be free of the gatherings of each day.

Krishnamurti.

การเดินทางยังไม่จบลงซะทีเดียว

(หมีพูห์ที่เพิ่งไปซื้อมาจากร้านขายของเก่า)

(เพื่อนร่วมก๊วน)

(รูปถ่ายจากละแวกที่พักตอนนี้ที่ JICA OSIC)

อยู่ที่ญี่ปุ่นมาเกือบเดือน การดูงานก็มาจบลงที่การกลับเข้าเมืองใหญ่อย่างโอซากา ค่อนข้างรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน เพราะก่อนหน้านี้ออกไปอยู่เมืองเล็กๆอย่าง Tottori เสียนาน ที่นั่นแตกต่างจากโอซากาอยู่มาก

อย่างไรก็ตามกลับเข้าเมืองก็น่าจะได้ไปดูแสงสีญี่ปุ่นก็ข้าท่าดีเหมือนกัน

เดิมกำหนดการกลับเมืองไทยคือเมื่อวันที่ ๒๗ พย ที่ผ่านมา แต่ด้วยสถานการณ์ทางการเมืองที่ประเทศไทยวุ่นวายถึงขั้นมียึดสนามบิน ก็ทำให้ทางองค์กรผู้จัดซึ่งดูแลเราทางญี่ปุ่นเห็นว่าดว้ยเงื่อนไขต่างๆมากมาย เรายังไม่สามารถกลับประเทศไทยได้ สิ่งที่เกิดนอกเหนือแผนการณ์มาหาจนได้

การที่ต้องอยู่ญี่ปุ่นต่อโดยไม่ได้คาดหมายและไม่รู้แน่นอนว่าจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่ ไม่ได้ทำให้พวกเราส่วนใหญ่ที่เดินทางมาด้วยกันสบายใจนัก แต่เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้นอกจากกังวล ก็เลยเปลี่ยนมาคิดว่าเราจะใช้เวลาที่นี่อย่างไร

ดูเหมือนการเดินทางที่น่าจะจบแล้ว ยังไม่จบซะทีเดียว แต่คิดแง่บวกเราก็มีเวลาไปเที่ยวเล่นอีกหลายที่ในโอซากา นะ (ปลอบใจตัวเองกันไป) :)

เหตุเกิด ณ ญี่ปุ่น

มาอยู่ที่ญี่ปุ่นได้เกือบสิบวันแล้ว เริ่มต้นที่เมืองฮิโรชิมา จากนั้นก็มาอยู่ที่ทอตโตริ จังหวัดเล็กๆทางฝั่งตะวันตกของประเทศ เมืองเล็ก สงบ บ้านเรือนน่ารัก ช่วยทำให้ลืมบรรยากาศความวุ่นวายที่จากมา ได้ชะงักงันจริงๆ เดินทางครัง้นี้มาพร้อมเพื่อนรว่มคณะอีกสิบห้าคน แต่ละคนมีบุคลิกที่แตกต่างหลากหลาย แต่น่าดีใจที่ไม่มีใครมีแนวโน้มจะสรางความลำบากใจให้เพื่อนๆได้เลย เราจึงร่วมเดินทางกันไปอย่างสนุกสนานและร่วมมือร่วมไม้กันเป็นอย่างดี

เราเองรู้สึกได้ประโยชน์และสนุกสนานกับการเดินทางครั้งนี้มาก แม้ว่าช่วงแรกจะไม่คุ้นกับการร่วมเดินทางกับคนเยอะและเป็นเวลานานเท่าไหร่นัก แต่เวลานี้ก็กลับรู้สึกเหมือนได้กลุ่มเพื่อนรู้ใจกลุ่มใหม่ ที่สามารถแลกเปลี่ยนพูดคุยกันได้อย่างเปิดอกเปิดใจ เราได้เรียนรู้ทั้งชีวิตการทำงานแบะชีวิตส่วนตัวของกัน ทำให้เกิดแรงบันดาลใจสำหรับการทำงานที่เมืองไทยขึ้นมาก และเริ่มมั่นใจว่าในอนาคตเรายังมีเพื่อนร่วมทางอีกมากในเส้นทางการทำงานเดียวกัน และน่าจะช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกันได้

สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่นับว่าเหนือความคาดหมายทุกอย่างที่คิดเอาไว้ ทั้งเรื่องการเทรนนิ่งและความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมก๊วน แอบคิดว่ากลับไปจะเหงามั้ยเนี่ย มาอยู่ด้วยกันนานซะขนาดนี้ แต่อย่างไรก็ยังเชื่อว่า โชคชะตาทำให้ได้มาเจอกัน ใช้เวลาร่วมกันขนาดนี้แล้ว เรื่องของอนาคตก็คงอยู่ที่เราที่จะสานต่อกันอย่างไร

เรื่องราวจึงเริ่มต้น ณ ดินแดน ที่ผู้คนช่างใส่ใจในทุกๆรายละเอียด บ้านเมืองที่สะอาดเป็นระเบียบ และผู้คนก็มีสำนึกของการดูแลชุมชนตัวเองมากเหลือเกิน ที่ประเทศญี่ปุ่นนี้เอง

Lonestar where are you out tonight? This feeling I'm trying to fight

It's dark and I think that I would give anything

For yout o shine down on me

How far you are I just don't know

The distance I'm willing to go I pick up a stone that I cast to the sky

Hoping for some kind of sign.

Lonestar

Norah Jones.

Can a human being changed?

One must have asked oneself, I'm quite sure, whether one changes at all. I know that outward circumstances change; we marry, divorce, have children; there is death, a better job, the pressure of new inventions, and so on. Outwardly there is a tremendous revolution going on in cybernetics and automation. One must have asked oneself whether it is at all possible for one to change at all, not in relation to outward events, not a change that is a mere repetition or a modified continuity, but a radical revolution, a total mutation of the mind. When one realizes, as one must have noticed within oneself, that actually one doesn't change, one gets terribly depressed, or one escapes from oneself. So the inevitable question arises: can there be change at all? We go back to a period when we were young, and that comes back to us again. Is there change at all in human beings? Have you changed at all? Perhaps there has been a modification on the periphery, but deeply, radically, have you c hanged? Perhaps we do not want to change because we are fairly comfortable.…

I want to change. I see that I am terribly unhappy, depressed, ugly, violent, with an occasional flash of something other than the mere result of a motive; and I exercise my will to do something about it. I say I must be different, I must drop this habit, that habit; I must think differently; I must act in a different way; I must be more this and less that. One makes a tremendous effort and at the end of it one is still shoddy, depressed, ugly, brutal, without any sense of quality. So one then asks oneself if there is change at all. Can a human being change?

Krishnamurti.

ไร้หัวข้อ..

เขียนไม่ออกอ่ะ รู้แต่ว่าอยากเขียนอะไรสักอย่างที่มันไม่ต้องมีจุดหมายหรือมีหัวข้อ รู้สึกแต่ว่าช่วงนี้มีความรู้สึกและความคิดล้านอย่างลอยไปมาอยู่ในหัว อธิบายออกมาอย่างเป็นระบบไม่ได้ ไร้ "สติ" สุดๆ อุตส่าห์ตั้งใจจะฝึกเจริญสติในชีวิตประจำวัน ยังทำไม่ค่อยได้ พัฒนาขึ้นเพียงไม่มีปฏิกิริยาแบบ "ทันควัน" กับบางสิ่งที่มันเป็น "ตัวจี๊ด" เจ้าประจำเท่านั้น ก็ยังดีหน่อยที่ครองสติไว้ได้

ไอ้อารมณ์ประมาณนี้มันมาเยี่ยมเยือนอยู่เรื่อยๆ พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ว่าเป็นอะไร ต้องการอะไร บังเอิญก้ไปอ่านเจอข้อแนะนำที่ชัดเจนและน่าสนใจตากหนังสือ The Last Lecture เขียนโดย Randy Pausch ที่บอกว่ามันมีความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็น Disease และ Symthom เพราะฉะนั้นต้องพิจารณามันให้ดีว่าปัญหาหรือความทุกข์เของเรามันอยู่ในขั้นไหน เพราะถ้าหากมันเป็น Disease ก็ทางยามารักษาเสีย เป็นแค่อาการเจ็บป่วยทางกายเท่านั้น ไม่ต้องอ้อมค้อมไปไหนไกล รักษากันตรงๆไปเลย แต่หากดูแล้วมันเป็นSymthom จะซับซ้อนมากกว่า เพราะมันบวกเอาอาการเจ็บป่วยทางใจเข้าไปด้วย ทีนี้จรักษาด้วยยาธรรมดาไม่ไหว ต้องอาศัยวิธีการอย่างอื่น ที่ช่วยเยียวยาความเจ็บปวดทางใจด้วย ซึ่งก็ขึ้นอยู่ด้วยว่าเรื้อรังขนาดไหน

ฉะนั้นเราเองตอนนี้ก็วินิจฉัยมันอยู่ว่าไอ้อาการทั้งหลายแหล่เนี่ย มันอยู่ขั้นไหนกันบ้างแล้ว ไม่ว่าเป็น Disease หรือ Symthom จะได้รักษากันได้ถูกที่ ถูกเวลา :D