ปล่อยเอาไว้อย่างนั้น

ดวงไฟประภาคารสวยล้ำค่า
ยามเราล่องเรืออยู่ในทะเลลึก
จนหาทางกลับไม่ได้

เราจ้องมองดวงไฟ
เพียงให้รู้ว่าควรเดินหน้าไปในทิศทางใด
ใช่จะต้องเบนหัวเรือ.....เพื่อมุ่งไปจอดเทียบท่า
หน้าประภาคารเสียเมื่อไหร่

........................................

ปราย พันแสง "ฉันเกลียดเธอ ฉันรักเธอ ชีวิต"

ฉันเองก็เชื่อเช่นนั้น ความรู้สึกของเราก็เป็นเพียงแค่ของเราเท่านั้น
มันมีความหมายเพราะเราให้คุณค่ากับมัน มันอาจจะมีความหมายลดลง
หรือไม่มีเลย หากมีการตีความเป็นความหมายอื่นๆจากคนอื่น หรือสิ่งอื่น

มันก็แค่นั้น เท่านั้นจริงๆ

วันอากาศดีๆกับเพื่อนร่วมทางพิเศษ

วันอาทิตย์ที่ผ่านมาได้ไปเที่ยวตลาดน้ำตลิ่งชันกับเพื่อนร่วมทางพิเศษคนหนึ่ง ซึ่งก็คืออาจารย์ที่เคารพของเราเอง จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เราได้เดินทางร่วมกันเช่นนี้

การท่องเที่ยวของพวกเราเริ่มต้นที่ตลาดน้ำตลิ่งชัน สมาชิกร่วมทางประกอบไปด้วย ตัวข้าพเจ้าเอง อาจารย์ที่เคารพ (อาจารย์เดชา) จูน และโอม พวกเราทานกลางวันกันที่ตลาดน้ำอย่างอิ่มหนำสำราญ ก่อนที่จะลงเรือนำเที่ยวชมคลองระยะไกลนานประมาณ ๒ ชั่วโมงครึ่ง เรือยนต์ลำยาว บรรทุกคนออกจากท่าน้ำตลิ่งชัน พาเราล่องไปตามคลองใหญ่น้อย ผ่านวัด บ้านเรือน ร้านค้า ที่ตั้งอยู่ริมคลอง จุดแวะพักให้ขึ้นเที่ยวชมมีอยู่สองจุด จุดแรกเป็นวัด (จำชื่อไม่ได้แล้ว) และจุดที่สองคือสวนกล้วยไม้ที่ซึ่งเราประทับใจ

น่าเสียดายที่เราล่องเรือในช่วงเวลาที่แดดกำลังส่องแรงจัดทำเอานั่งไปไม่ค่อยได้ซาบซึ้งกับทิวทัศน์สองข้างทางเท่าไหร่นัก มาดีขึ้นช่วงขากลับที่ไม่โดนแดดเผาเลยช่วยทำให้มีความร่มเย็นใจมากขึ้นที่จะดื่มด่ำกับสองข้างทาง สำหรับทริปตลาดน้ำของพวกเราก็ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดีเป็นที่ค่อนข้างประทับใจของผู้ร่วมเดินทาง สำหรับเราเองคิดว่าเหนือสิ่งอื่นใดคงเป็นบทสนทนาที่ดีระหว่างเพื่อนร่วมทางมากกว่าที่ทำให้การเดินทางมีรสชาติและน่าสนใจขึ้นเยอะเลย

เมื่อกลับขึ้นฝั่งช่วงเย็นพวกเราก็เดินทางต่อเพื่อหาที่กินข้างเย็น หลังจากเลือกกันอยู่พักใหญ่จึงลงตัวที่ร้านยกยอ มารีน่า แถวคลองสาน ตอนเย็นมีจันมาร่วมแจมด้วยอีกคน อาหารอร่อยดี บทสนทนาก็เยี่ยม สนุกสนานกับการได้ทั้งรื้อฟื้นความหลังและแลกเปลี่ยนภาวะปัจจุบันของแต่ละคน เป็นมื้อเย็นที่น่าประทับใจจริงๆ

คงต้องขอบคุณอาจารย์ที่ชวนพวกเราไปเดินทางด้วยกัน สำหรับเราเองแล้วมันเป็นช่วงเวลาที่พิเศษจริงๆรู้สึกอุ่นใจที่ได้กลับมาใช้เวลาร่วมกันอีกครั้ง หวังว่าพวกเราคงได้ "เดินทาง" ร่วมกันเช่นนี้ต่อไปอีกนานๆ

Little Jerusalem

ความเคร่งครัดของความเชื่อ กลายเป็นกำแพงปิดกั้นการดำเนินชีวิตอย่างมีอิสรภาพที่แท้จริง แต่จะมีใครสักกี่คนที่สามารถพูดได้อย่างเต็มภาคภูมิว่า เราเป็นผู้ที่มีอิสรภาพอย่างสมบูรณ์ เพราะเราล้วนแล้วแต่ถูกผูกติดกับครอบครัว ญาติพี่น้อง ศาสนา ขนบประเพณีของสังคมอย่างดิ้นไม่หลุด และกลายเป็นส่วนหนึ่งของความเป็นเรา กระทั่งเรารู้สึกไม่ปลอดภัยหากจะพาตัวเองออกมาจากเกราะกำบังเหล่านั้น

อย่างไรก็ตามสัญชาติญาณและแรงขับเบื้องลึกของความเป็น "มนุษย์" ก็จะพาเราไปเผชิญหน้าท้าทายและตั้งคำถามกับ "ความปกติ" เหล่านั้น และโดยเฉพาะเมื่อมี "ความเป็นอื่น" เข้ามาให้เปรียบเทียบ ก็ยิ่งเร่งเร้าให้ความรู้สึกต่อต้านจากข้างในปรากฏชัดเจนยิ่งขึ้น

ในสังคมของความเคร่งครัด ผู้คนที่อยู่ภายใต้กรอบเงือนไขเหล่านั้น อาจรู้สึกว่าตนเองมีที่ทางของการแก้ไขปัญหาส่วนตัวบางอย่างได้จำกัด เพราะมันมี "ความจริงที่ถุกต้อง" คอยกำกับให้ใช้ชีวิตไปตามนั้น โดยเฉพาะความสับสน ซ้อนทับ ระหว่างปัญหาส่วนตัวที่เกิดขึ้นจริง กับความเขื่อเดิมที่กำกับรูปแบบการดำเนินชีวิตหรือความเชื่อของตนเองไว้

โจทย์คือจะมีชีวิตอยู่อย่างไรกับเงื่อนไขเหล่านั้น.........

Elegy

การดำเนินชีวิตอยู่กับความสัมพันธ์ระหว่างคนเรา มันมักจะเกิดปรากฏการณ์แบบ "ผิดที่ ผิดทาง ผิดเวลา" อยู่เสมอ การทำความเข้าใจตัวเองของคนเราไม่มีขีดจำกัดจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นใคร อายุเท่าไหร่ สถานภาพทางสังคมเป็นอย่างไร อาจจะเกิดเข้าใจว่าชีวิตต้องการอะไร เมื่อวันเวลาผ่านไปจนค่อนปลายอายุขัยก็เป็นได้ และการใช้ชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดมันอาจจะแทบไม่มีความหมายอะไรเลย หรือมันไม่ใช่สิ่งทีเราคิดว่าต้องการอย่างแท้จริง

ไม่มีใครรู้ว่าจะมีใครหรืออะไรที่เข้ามาและอาจเปลี่ยนชีวิตของคนๆหนึ่งไปได้อย่างสิ้นเชิง แบบที่ไม่สามารถกลับมามองโลกด้วยสายตาแบบเดิมได้อีกต่อไป "ความสัมพันธ์" ยังคงเป็นเรื่องซับซ้อน น่าค้นหา เป็นความลับ ที่สามารถเปลี่ยนแปลงไปได้ตามวันเวลา และประสบการณ์ที่พบเจอในแต่ละช่วง เราอาจเป็นคนแบบหนึ่งในวันหนึ่ง แต่เราอาจเปลี่ยนเป็นอีกแบบหนึ่งในวันต่อไป แม้ว่าเราอาจจะเป็นคนแบบนั้นมานานหลายสิบปี และเราก็เชื่ออย่างสนิทใจว่าเราไม่สาทารถเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว แต่นั่นอาจเป็นข้อสมมติฐานที่ไม่ถุกต้อง เราจะไม่รู้เลยจนกว่าความเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นจะเข้ามากระแทกหน้าเราอย่างแรง และปรากฏการณ์เหล่านั้นเป็นไปได้เสมอสำหรับความเป็น "มนุษย์"

เพราะเราเชื่อใจกัน

เมื่อวานเป็นวันที่หนักหน่วงอีกหนึ่งวัน ปัญหาที่เข้ามาโดยไม่ได้คาดคิดและเป็นเรื่องที่มักสร้างความยุ่งยากใจให้กับเราเองเสมอมา นั่นก็คือเรื่อง "คน"

แต่โชคดีที่ปัญหานี้พ่ายแพ้ให้กับความสัมพันธ์ที่แข็งแรงและความไว้ใจที่เพียงพอ จึงทำให้เกิดบทสนทนาฉันมิตรที่ลึกซึ้งและงดงามมากที่สุดครั้งนึงในชีวิต

แม้ว่าเริ่มต้นด้วยความหนักใจ เหน็ดเหนื่อย และหวาดระแวง แต่ว่าการ "อดทน" ที่จะ "ฟัง" และ "พูด" กันอย่างลึกซึ้งและลดอคติอย่างถึงที่สุด ก็ช่วยให้เราผ่านภาวะความเปราะบางทางอารมณ์และความรู้สึกเหล่านั้นมาได้

มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์จริงๆ รู้สึกว่าเราเองมาถึงจุดที่เจอความคลี่คลายภายในตัวเองทั้งหมดต่อปัญหาความสัมพันธ์ที่ผ่านมากับ "โจทย์" นี้

การได้ "ขอโทษ" และกล่าวคำ "รัก" เป็นการยอมรับและวางทุกอย่างลงอย่างสิ้นเชิง

ขอบคุณที่เรายังมีความ "ไว้ใจ" กันอยู่เสมอมา ไม่ว่าเราจะผ่านความขัดแย้ง ความหวาดระแวง

ระหว่างกันมามากแค่ไหน

ขอบคุณค่ะ:)
"Prince"

ความสุขของกะทิ

จากหนังสือมาเป็นภาพยนตร์ "ความสุขของกะทิ" แม้ว่าความสมบูรณ์ของเรื่องราวและอารมณ์จะไม่ได้ทำให้มีความรู้สึก "เต็ม" เท่ากับการอ่านจากต้นฉบับ แต่ว่าหากมองในแง่ของ ภาพ ดนตรี คอสตูม ของหนังก็ถือว่าเยี่ยม เห็นจากเครดิตที่ขึ้นทีมงานของหนัง ไม่น่าแปลกใจ เพราะแต่ละส่วนล้วนเป็นมืออาชีพในด้านนั้น

ดูหนังแล้วก็หวนคิดถึงความรู้สึกเมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้"กะทิ" ช่างมีความสุขมากมาย มีหัวใจที่เข้มแข็งแลกว้างใหญ่พอที่จะยอมรับในความไม่สมบูรณ์ของชีวิต มองโลกบวกและช่างคิดมากกว่าเด็กในรุ่นเดียวกัน กะทิ มีความสุขกับปัจจุบัน และอยู่กับมันอย่างเข้าใจ

บางครั้งก็อยากรู้

บางครั้งก็อยากเข้าใจ

แต่ก็ไม่อยากรู้ หรือ อยากเข้าใจทั้งหมด

บางครั้งอยากพบ
บางครั้งก็ไม่อยากพบ
แต่ไม่เคยอยากให้หายไปจนหมดสิ้น



เพราะอะไร.............

ไม่มีสิ่งใดปรากฏบนพื้นผิวน้ำ

หากแต่มีบางอย่างปรากฏอยู่ลึกกว่าลึกลงไปใต้ผืนน้ำนั้น

ความเรียบนิ่ง สงบ จากสายตาที่มองเห็น
แท้จริงแล้วอาจมีความสั่นไหว สั่นคลอน อย่างรุนแรง อย่างลึกซึ้งกระทั่งไม่อาจสัมผัสได้ด้วยตา

กลัว
.......
.......
.......
.......

กลัว
.......
.......
.......
.......
.......

กลัว
.......
.......
.......
.......
.......

กลัว
.......
.......
.......
.......

ฉันกลัว

Forgiveness

I was surprised what I got from James Bond movie latest version is about "forgiveness".

Quoted from one of my most touching scene,spoken by Bond's close friend before he died
"Forgive her and forgive yourself"

(That's really true.We have to release ourselves to be truely "free". Even if it will be so hard to accept the tragedy,we can't definitely avoid.We've not deserved being with suffering all of our life.Just let it go.)

วิกกี้, คริสตินา, บาร์เซโลนา ของ วู้ดดี้ อัลเลน

เมื่อเริ่มต้นเดินทาง ไม่อาจรู้ได้ว่าสิ่งที่จะพบข้างหน้ามีอะไรบ้าง

เมื่อเริ่มต้นตั้งคำถาม ก็อาจจะไม่ได้คำตอบอันเป็นที่สุด

และอาจไม่พบคำตอบที่พึงพอใจ

สิ่งที่คิดว่าชัดเจนยิ่งกว่า อาจจะพล่าเลือนอย่างที่สุด

แม้คิดว่า "พบ" แต่ก็อาจ "ไม่พบ"

แม้คิดว่า "ไม่พบ" แต่ก็อาจ "พบ"

เรื่องราวของการแสวงหา เติบโต เรียนรู้

ตัวเอง คนอื่น โลกกว้าง

ความเวิ้งว้างที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่า

ปลายทางอยู่ที่ไหน หรือ มันเคยมีอยู่จริงหรือไม่

Trying to pull myself away

Breaking up in the station, a final train
I don't even know if I'll ever see you again
Is it a choice that we even have?

Bang bang down on the piano 'til I smash the keys
Listening alone with the melodies
Everything's gone and I don't know where

And the rule of thumb don't apply anymore
'Cause the house is burning....

Trying to pull myself away
I'm caught in a pattern and I can't escape
Trying to pull myself away

Lately when I get lost there's this thing I know
Even the dogs have somewhere to go
Everything comes if you just it be

Work, work, brighten the corners that will never see
Untangle the thoughts that you know what they mean
I hope that the answer doesn't come to late

And the rule of thumb don't apply on me
'Cause the table are turning

Trying to pull myself away
I'm caught in a pattern and I can't escape
Trying to pull myself away
I'm caught in a pattern and I can't escapeCan't escape

Trying to pull myself away, everything's gone
Trying to pull myself away, everything's gone

Glen Hansard.